سیل در پاکستان ، نزولات الهی بود یا یک بلای طبیعی ؟

در پاکستان سیلی آمد و هشت میلیون بی خانمان شدند . مزارع بسیار نابود شد ، انسانهایی کشته شدند ، و گرسنگی بیداد میکند . آیا بارش باران ، را به عنوان نزولات الهی می بایست محاسبه کرد ، یا به عنوان یک اتفاق طبیعی ؟ مسلمانان برخوردی دو گانه دارند . اگر بارش باران باعث رونق کشاورزی و اقتصاد شود از آن به عنوان نزولات الهی یاد میکنند . اما اگر به شکل بلا بر سر مردم نازل شود و خسارتهای میلیاردی به همراه آورد در حد یک حادثه غیر مترقبه از آن یاد میکنند ، و حتی ستادی به همین نام هم درست میکنند . این تناقض از کجا میاید ؟ ابتدا می پردازیم به موضوع باران ، در نهج البلاغه ، و اینکه مسلمانان باور دارند با دعا کردن ، باران می بارد ، و یا خشکسالی ثمره گناه بشر است .

نهج البلاغه خطبه 115 : هنگامى بيرون آمده‏ايم كه خشكسالى پى در پى به ما هجوم آورده،و ابرهاى به‏ظاهر پر باران از ما پشت كرده‏اند تو مايه اميد هر بيچاره و حل كننده‏ى مشكلات هر طلب كننده،در اين هنگام كه ياس و نوميدى بر مردم چيره شده،وابرها از باريدن باز داشته شد،و حيوانات بيابانى رو به هلاكت گذارنده‏اند،تو را مى‏خوانيم‏و تقاضا داريم كه ما را به اعمالمان مؤاخذه نكنى!و ما را به گناهانمان مگيرى،رحمتت‏را بوسيله ابرهاى پر باران،و بهاران پر گياه،و گياهان سر سبز و پر طراوت،بر ما گسترده‏دار!،باران دانه درشت‏خود را آنچنان بر ما ببار كه زمينهاى مرده زنده شوند،و آنچه ازدست رفته است‏بازگردد.
نهج البلاغه خطبه 115

به راستی سیل در پاکستان که یک کشور مسلمان است از لحاظ دینی چه توجیهی دارد ؟ لعنت خداست !؟ امتحان الهی است !؟ اگر چنین است پس چرا کشورهای به قولی مستکبر یا همان استکبار جهانی می بایست به پاکستان و مردمش کمک کنند ؟ وقت شعار دادن این کشورها مستکبر و ضد دین خوانده میشوند ، ولی وقت مصیبت همین مستکبرین با امکانات زیادی که دارند می بایست به مسلمانانی که معلوم نیست دارند امتحان پس میدهند ، یا مورد خشم پروردگار قرار گرفته اند کمک کنند

چرا مسلمانان هرگز این تناقضات را حل نمیکنند ؟ صرفا به شکل سرهم بندی شده ، یک سری باورهایی دارند و به خود زحمت نمیدهند اندکی بر روی آنچه باور دارند فکر کنند ؟

هر نوع تفکر و اندیشه ایی را هم وسوسه شیطانی و نفسانی ارزیابی میکنند ، و هر گونه نقدی را توهین به حساب میاورند .

أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاء إِلَى الْأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنفُسُهُمْ أَفَلَا يُبْصِرُونَ ﴿۲۷﴾آيا ننگريسته‏اند كه ما باران را به سوى زمين باير مى‏رانيم و به وسيله آن كشته‏اى را برمى‏آوريم كه دامهايشان و خودشان از آن مى‏خورند مگر نمى‏بينند (۲۷)
سجده