پوچی و خودکشی ، آلبر کامو

آغاز اندیشیدن سر آغاز تحلیل رفتن است . و جامعه امکان زیادی برای درک این آغازها ندارد . خوره در درون آدمی است و در همانجاست که باید به دنبال آن گشت . باید این بازی مرگبار که روشن بینی وجود را به گریز از نور می کشاند دنبال کرد و آن را دریافت . هرگز خودکشی جز به مثابه پدیده ایی اجتماعی مطرح نشده است . بندرت با تکیه بر اندیشه خودکشی میکنند . من هرگز ندیده ام کسی به خاطر باور به دانش هستی شناسی بمیرد . گالیله که به حقیقت علمی مهمی دست یازیده بود ، به محض احساس خطر به آسانی هر چه تمامتر از آن چشم پوشید و این چشم پوشی از یک نقطه نظر درست بود زیرا چنان حقیقتی ارزش سوزانده شدن را نداشت . اینکه زمین یا خورشید کدام گرد دیگری می چرخد به راستی اهمیت آن را ندارد که این همه درباره اش گفته شود و در یک کلام پرسشی بیهوده است . در وابستگی انسان به زندگی همواره چیزی نیرومند تر از تمامی بدبختی های جهان وجود دارد . داوری جسم کاراتر از داوری جان است و جسم همواره در برابر نیستی پا پس میکشد . ما پیش از آنکه به اندیشیدن خو کنیم به زیستن عادت میکنیم ... اگر من شاهد یورش مردی با سلاح سرد به گروهی مسلح به مسلسل باشم ، این کار وی را پوچ ارزیابی میکنم ، و یورش وی هم بیانگر نبود تناسب میان خواستش با واقعیتی که انتظار دارد است و هم نبود تناسب میان نیروهای واقعی با هدفی که دنبال میکند . از همین رو ما هر رویدادی که در تناقض با آنچه به ظاهر سبب آفرینش آن شده است قرار میگیرد را پوچ ارزیابی میکنیم . به دیگر سخن پوچ از مقایسه نتایج استدلال ما با واقعیت منطقی که میخواهیم به وجود آید پدیدار میگردد . ما به ازدواجهای پوچ بر میخوریم ، به کشمکش ها ، کینه ها ، سکوتها ، جنگها ، صلح ها و برای هر کدام نیز پوچی از گونه یی مقایسه بوجود میاید . پس باید گفت احساس پوچی نه زاده ی رویدادی ساده یا گونه ی برداشت ، که بر آمده از مقایسه میان شرایط رویداد و واقعیت است و مقایسه میان کنش و دنیایی که آن را در میان گرفته است . پوچ به ناگزیر گسستن پیوندهاست . پوچ نه در خود رویداد و نه در واقعیت و نه در هیچ یک از عناصر قیاسی وجود ندارد . پوچ از مقایسه آنها زاده میشود . بنابراین میتوان گفت پوچ نه در انسان وجود دارد ، نه در دنیا و تنها با حضور مشترک آنهاست که قابل درک میگردد و در حال حاضر تنها حلقه پیوند آنهاست .