نامه سرگشاده مولن روژ به دوستان دنباله ایی

سلام رفقا . ببخشید شش ماهی از دنباله غیبت داشتم . اتفاقی برام نیفتاده بود ولی بلاهایی سرم اومد . حالا میگم چی شد . من مدتها در چه کنم چه کنم این موضوع بودم که ایران برم یا نرم ؟ دلیل این تردیدها رو حتما خودتون بهتر میدونید ، ولی بالاخره زد به سرم و رفتم ایران . اتفاقا هیچ اتفاقی هم برام نیفتاد ، اما بلایی که سرم اومد این بود که ازدواج کردم !!! این بلا ، از اون اتفاقهای وحشتناکی که فکر میکردم ممکنه حکومت سر یکی مثل من بیاره یه جورایی بدتر بود . باور کنید راست میگما ! خلاصه مدتی اساسا در دنیای وب نبودم یعنی تا زمانی که ایران بودم کلا به اینترنت وصل نشدم چون اینترنتی هم نبود که بتونم وصل بشم ، اما یکی دو تا از دوستان مجازی رو که اسم نمیبرم دیدم . در واقع یکیشون دوست دنباله ایی و دیگری دوست وبلاگی که در بالاترین هم فعالیت داشتند . این دیدار در نوع خودش باحال بود . امروز یکی از دوستان دنباله ایی در بالاترین منو شناسائی کرد و یک کامنت گلایه ایی برام گذاشته بود ، که حقیقتا شرمنده شدم . راستش رو بخواهید مدتها بود که فکر میکردم شخصا باید اداره و مدیریت جهان رو بر عهده بگیرم و هیچکس بهتر از مولن روژ نمیتونه این کار رو انجام بده ، ولی این بلایی که به سرم اومد ، باعث شده که به قول امام راحل ، حتی یک نانوائی از نوع تنوری رو هم نتونم اداره کنم . خلاصه خیلی سرخورده شدم ، باور کنید راست میگم ، خیلی سر خورده شدم ، دیگه هر از گاهی در بالاترین فقط کامنت میگذاشتم و البته فحش هم میخوردم ، مثل همیشه ، ولی در اونجا هم دقیقا شش ماهی میشه که لینکی نفرستادم . خلاصه این بی معرفتی ، بی قیدی ، دوری ، و هرچی که اسمش رو بگذاریم ببخشید دیگه . امیدوارم بلایی که سر من اومد سر شما هم بیاد ، انوقت دنباله که خوبه ، اصل و نسب و جد و آبادتون رو هم فراموش میکنید .

تونستم خوب توجیه کنم یا نه ؟